Appel

uit eigen tuin met glanzend rode gepoetste wangen

Er ligt een appel op een schaal

voor een open raam-

als hij zou kunnen denken zou die appel denken: 

is dit nu beurs, zo n doof gevoel... 

hij is nog zoet, 

maar hij wordt al moe zoals alleen een appel 

moe kan worden, 

hij rimpelt en verkleurt, 

het is een warme dag, niets grijpt om zich heen 

en niets gebeurt 

en een hand pakt hem op, draait hem rond 

en gooit hem door het raam- 

als hij zich zou kunnen verbazen zou die appel 

zich verbazen en denken: 

is dit nu ten einde raad, 

of is dit nu de opperste verwarring? 

De avond valt, wormen komen op hem af, 

en hij zou denken: 

als ik nog kon glanzen dan zou ik nu toch glanzen... 

zijn laatste gedachte
zou dat zijn...

Toon Tellegen, 

uit: Een langzame val 

Querido Amsterdam 1991

*