Museums...ik hou ervan, ik krijg er een warm hart van! Gisteren hebben we museum de Fundatie in Zwolle bezocht. Ik was er nog nooit geweest maar er was een tentoonstelling die ik graag wilde zien.
Wat een mooi idee om 100 jaar portretten bij elkaar te brengen in een tijdelijke tentoonstelling! Dat tijdelijke maakt het extra bijzonder want je zult ze waarschijnlijk nooit meer bij elkaar zien.
Ze beginnen met een zelfportret van Oskar Kokoschka uit 1917, dat is bijna 100 jaar geleden!
De melancholieke blik staat een beetje in contrast met de manier waarop dit schilderij geschilderd is. Je moet echt even iets langer kijken wil je zien wat er gezegd wordt...en dan zie je de hartepijn, het enorme liefdesverdriet dat zo bepalend is geweest voor zijn leven. Mijn zijn wijsvinger stuurt hij je blik naar zijn hart. Ik vind het een ontroerend schilderij.
1920 - Constantin Brancusi’s missie was om de essentie in de vorm te vangen, een elementaire vorm die vol zat met betekenissen. De ei-vorm als begin van alle leven maar ook de gereduceerde essentie van het menselijke hoofd.
1933- Kazimir Malevitsj
Ik ben fan van Malevitsj! Niet perse om wat hij maakt maar om zijn zoektocht...hoe hij zich losmaakt maakt van de wereld der objecten. Een soort niets om te komen tot volheid...lastig uit te leggen maar als je je er een beetje in verdiept dan begrijp je wat ik bedoel.
Dit schilderij - vrouwelijke torso - heeft een raakvlak met ‘het ei’ van Brancusi, kijk maar naar het ovale hoofd. Voor Malevitsj was dit de elementaire mens. Veel stijlen die hij onderzocht heeft komen hier bij elkaar.
1926 - Man Ray. De fotografie heeft zijn intrede gedaan en de ontwikkelingen in de kunst gaan in een stroomversnelling. Alles is al eens gedaan, bedacht en gemaakt en nieuwe stromingen zien het leven.
Het modernisme, het surrealisme wilden op hun manier de de klassieke kunst ontmaskeren. Deze foto was niet als kunst bedoeld maar werd gemaakt voor een artikel over 'vrouwelijke krachten' in de Vogue. Het is een foto die meer vragen oproept dan antwoorden geeft.
1954 - ‘ De gek en de blauwe vogel’ . Asger Jorn, een Deense schilder die een tijd heeft geschilderd bij de Cobra-groep. Alles in dit schilderij gaat over loslaten van de zelfbeheersing. Het is een spel tussen gekte en normaliteit, tussen zien en niet zien...zie jij de blauwe vogel? Er spreekt ook angst uit wat versterkt wordt door het kleurgebruik. Een uitspraak van Jorn: “ Geloof nooit een autoriteit ook niet als hij een schilder is” Volgens mij zeer bevrijdend om zulke portretten te maken!
Tot slot nog aandacht voor Marlene Dumas en haar serie ‘Jesus Serene’ 1994. Het was jammer dat het druk was in deze zaal want hier had ik nog wel even willen blijven. Prachtig!
Vanuit de gedachte dat we de enige echte Jezus nooit kunnen kennen, heeft zij 21 portretten geaquarelleerd die Jezus zouden kunnen zijn. Afbeeldingen zoals we die kennen uit de kunstgeschiedenis maar ook portretten van de alledaagse mens. Want uiteindelijk weet niemand het...
Helaas heb ik er maar een aantal op de foto kunnen zetten...zoals ik al zei: het was te druk.
En als allerlaatste nog een foto van in het gebouw...prachtig licht en mooie lijnen!
Met mijn korte beschrijvingen doe ik de schilderijen te kort, ik weet het... Het zijn er honderd dus ik zou zeggen: Ga kijken! En dan vooral op een dinsdagochtend of zo ;-)
♡