Het was druk, eerst rondjes rijden voor een parkeerplek daarna een lange rij voor de kassa. Tsja, moet je ook maar niet in het weekend gaan...
De eerste keer dat ik een Rothko zag was in Londen. In een stille museumzaal [hoe kan het?] stond ik in mijn eentje voor een immens doek vol rood en rood en rood... Ik werd er meteen door gegrepen al wist ik niet zo goed wat ik er van moest vinden. Vreemd vond ik het zeker en het bleek een ervaring die ik nooit zou vergeten.
Nu in eigen land was ik benieuwd of ik hetzelfde zou ervaren maar helaas...het was veel te druk met grote groepen mensen met gidsen, teveel herrie en eigenlijk vond ik ook de zalen te klein voor die grote schilderijen. Of er hingen er teveel, dat kan natuurlijk ook.
Naar mensen kijken die Rothko bekijken is ook een feestje! Sommige staan in stille aanbidding, anderen bijna vol afschuw of lopen met een schouder ophalen langs...
Terwijl ik op een bankje mensen zat te kijken kwam er een dame naar mij toe en vroeg, „Vindt u het wat?” „Ja, ik hou er wel van” ...stilte... ”Ja, zei ze, dat kan natuurlijk ook” Zij vond het 3x niks! Belachelijk vond ze het zelfs!
Ja, dat kan natuurlijk ook!
Deze dame ging letterlijk op in het zwarte doek, haar hoed was net iets zwarter.
Wat men er ook van vindt...Kunst maakt de wereld een beetje mooier, vind ik.
♡