anselm kiefer

al rommelend tussen oud werk kwam ik een gekopieerd schilderij tegen van Anselm Kiefer,
het deed me denken aan bomen en innerlijke ruimte.
ik kan het gevoel nog terughalen toen ik er mee bezig was...
het was groots en slokte me op

zijn werken zijn enorm groot, in plaats van penselen gebruikt hij bezems...
en de ezel heeft plaats gemaakt voor takels







een rondje internet bracht me bij "Het uur van de Wolf" over het werk van Anselm Kiefer.
een klein stukje [2 min.] van de documentaire "Over Your Cities Grass Will Grow" 




een prachtige documentaire met sprookjes- en spookjesachtige beelden
waarin heel mooi te zien is wat een object met de ruimte doet en vice versa.
de muziek benadrukt (hoe gek het ook klinkt) de stilte...
de hele docu kun je hier zien, hij duurt bijna een uur maar is echt de moeite waard!

[misschien deze zomer eens richting het zuiden?]



*

droom...

dream it

                        wish it

                                          and do it!

-------vandaag droom en wens ik wat ik in mijn nieuwe levensjaar ga doen!






*

gedoe op de maandag

er zijn zo van die dagen...

gisteren reed ik na een drukke werkdag naar huis,
met mijn autootje ploegde ik door het grind en dacht: "hij stuurt wel heel zwaar nu" dat doet ie wel vaker want het is een oud autootje zonder stuurbekrachtiging.
eenmaal op de verharde weg met mijn hoofd vol van -ik moet nog even dit, en ik moet nog even dat...en oja, ook nog even snel boodschappen doen- viel het me op dat ie wel heel raar reed...
drukke weg, iedereen haast... toch maar even een file creëren, binnen no-time een hoop getoeter en een lange rij auto's....en ik een lekke band...
maar dan ook echt lek, zo plat als een dubbeltje.

daar sta je dan, ik kon geen kant op...niet vooruit, niet achteruit, niet naar links of rechts...ik kon alleen maar meegaan in de stroom van automobilisten die snel naar huis wilden.
één van de eerste dingen die mijn vader mij leerde toe ik nog bezig was mijn rijbewijs te halen was het verwisselen van een band...maarja, dat was zó lang geleden!
2 km verderop wist ik een bandenmannetje...dus zachtjes aan, hobbel de bobbel richting het mannetje.
daar aangekomen ging er een grote schuifdeur open en zei het het mannetje (een reuze grote kerel) maar mevrouw! u weet toch wel dat je nooit met een lekke band mag rijden?!
nah, het was maar een klein stukje hoor!
enfin, band aan flarden en het kofferbakwiel werd er vliegensvlug onder gezet!

onderweg was ik mijn wieldop verloren...jammer en slordig bovendien, vind ik.
dus de route weer terug gereden en in de berm zag ik iets ronds en glimmends liggen...een wieldop!
het was alleen de mijne niet...hoe jammer!

vanmiddag reed ik naar huis en deed een schietgebedje: Heilige Antonius, beste vrind, zorg dat ik mijn wieldop vind!
en wat denk je???
gevonden! op bijna dezelfde plek waar ik die andere vond.
zojuist een nieuwe band erom en de wieldop is met tie-wraps vastgebonden want hij had toch wel de nodige schade opgelopen...toch aardig van die reuze grote kerel!

[raar woord tie-wraps, ik had geen idee hoe je dat zou moeten schrijven maar volgens het woordenboek zijn het wraps. krijg ik trek van, het wordt tijd om te koken]



*

de snelheid van jaren

vandaag is het 19 jaar geleden

dat ik haar voor het eerst in mijn armen sloot

en zij met haar grote stille ogen

recht in mijn ziel keek

alsof het gisteren was...



*

een nachtje op de 112

normaal schrijf ik nooit over mijn werk maar nu dit mijn werk niet meer is waag ik er toch een schrijfsel aan.
met hart en ziel heb ik ruim 3.5 jaar als supervisor op de landelijke 112 centrale voor politie brandweer en ambulance gewerkt. (voor het mobiele telefoonverkeer)
in oktober ben ik van baan veranderd en ook nu werk ik met veel plezier maar toen men mij vroeg om met oud & nieuw te komen werken ivm wat krapte op de centrale zei ik onmiddellijk: ja!
als het 112 virus eenmaal in je bloed zit...

rond 22.00 uur kwam de nachtdienst bij elkaar om de plannen voor de nacht door te spreken en een half uurtje later zaten we met onze headsetjes op achter onze bureaus...een redelijk rustige start en tijd om tussen de meldingen door wat te kletsen en een oliebolletje te eten.
om 24.00 ging het land los! in het eerste uur hadden we al 3000 meldingen verwerkt... er was zelfs geen tijd om van de jip en janneke champagne te nippen...
veel vuurwerk-ellende, vechtpartijen, messentrekkerij, schietpartijen, enorm veel brand(jes), (huiselijk) geweld, dronkemansgedoe en dan natuurlijk ook nog het "gewone" 112-werk...



Vanmorgen om 06.30 hadden we met z'n allen 12654 noodoproepen verwerkt!
natuurlijk krijg je veel ellende je oor in maar het allerzieligst (van mijn nacht) was vanmorgen vroeg... iemand die helemaal in paniek belde dat een stel jongens vuurwerk gegooid hadden naar zijn hondje waardoor zijn achterpootje in één klap verdwenen was... (ja, dat vind ik heel erg zielig)
iemand die een hand of een oog  verliest door vuurwerk is natuurlijk ook erg maar op de één of andere manier raakt me dat toch minder...moet je maar niet lopen klooien met vuurwerk.
(vind het soswieso bizar dat er weer voor 65 miljoen de lucht ingegaan is, hoezo econmische crisis?)

het is de allerdrukste nacht (na koniginnenacht) op de 112 centrale en het is heel bijzonder om weer mee te maken hoe de sfeer is, hoe keihard er gewerkt wordt en hoe zo'n klus weer door zo'n 20 mannen en vrouwen geklaard wordt.
het is zo'n nacht die je nooit meer vergeet.

geen nieuwsjaarsconcert en skischans springen kijken voor mij dit jaar...
een gat in de dag slapen, dat wel!



*