ik zag ze op een winderig perron,
zij had een krantje voor hem gekocht terwijl hij zijn kaartje uit de automaat liet rollen.
ze stonden daar in hun eigen wereld van liefde en afscheid...
hij met een tas en een koffertje,
zij met een bosje sleutels
hun handen in elkaar verstrengeld
de ogen in elkaar vastgeklonken
woordloze woorden van liefde.
de trein loopt binnen
mensen stappen in en uit en lopen om hun eiland heen
een omhelzing, een kus
deuren sluiten
hij kijkt door het glas
zij kijkt en blaast een kus
het is ook mijn trein, ik reis met hem mee
*
Ineens was er weer die snik...ik schrok zomaar van de warme mooiheid van deze handen ineen!
BeantwoordenVerwijderenGelukkig liep men om hun 'eiland' heen Joo, want hoe vaak wordt tederheid niet onder de voet gelopen.
Fijn dat je het hier vermeld, want zo blijft het mooie in het leven bewaard. Bevoorrecht was je dat je met hem een stukje mee reisde, dat gáf hij je toch maar zonder dat hij het wist. Weet je we weten niet zo heel veel, van alles wat we wérkelijk doen... we doen het gewoon.
.. woordeloos.. zó mooi!
BeantwoordenVerwijderenMooi om je prachtige schrijfsels te ontdekken. Ik ga je graag volgen. Ik schrijf over en laat ons huis in Frankrijk zien. Dag, Lilian
BeantwoordenVerwijderenMooie observatie Jo. Maar ook, wat een schitterend werk vna je, de bronden handen ineen - is dit een detail?
BeantwoordenVerwijderendag Lilian! fijn je hier te zien!
BeantwoordenVerwijderen@ marius: die bronzen handen, die zijnniet van mijn hand ....daar heb ik alleen de foto van gemaakt, was het maar zo'n feest dat ik zoiets moois kon maken!
ze liggen her en der verspreid in Parijs...zomaar midden in de stad, als kadootjes
terug een gevoelig kunstig tekstje!
BeantwoordenVerwijderenLieve Jolan,
BeantwoordenVerwijderenStuur mij jouw adres van je mooie boshuisje en er komt een print naar je toe! Jij hebt de give-away gewonnen.
Alle liefs, Guusje