ze zit op de bank en zegt vanuit het niets tegen me: “kiempje…vind je dat niet een ontzettend lief woord?”
ik laat het woord even klinken en zeg: “ja dat is een heel lief woord”
deze twee zinnetjes herinneren mij aan de tijd dat ik zelf nog met mijn neus in de schoolboeken zat en elk woord zomaar ineens een eigen leven kon gaan leiden, door de klank of samenstelling van de letters.
het woord werd beeld en beelden regen zich als een kralenketting aan elkaar, maakten hun eigen verhaal…
het duurde dan even voor ik weer “bij de les” was, dan zocht ik mijn woord weer op en leerde wat geleerd moest worden.
ik ben het nooit verleerd!
heel lief woord, en uit zo'n lief kiempje komt iets wondermoois
BeantwoordenVerwijderenJe woorden vormden weer
BeantwoordenVerwijdereneen heerlijk klein verhaaltje :-)
Soms vind ik woorden zo mooi klinken,
dat ik ze blijf herhalen
tot ze geen betekenis meer hebben
en enkel nog klank zijn.
Groetjes :-)
'kiempje' is een mooi woord Joo, het belooft hoop.
BeantwoordenVerwijderenIk zoek namelijk ook een boshut, minstens 5 hoog of hoger, zodat ik als een vogel 'álle' bomen zie.
Zei ik al 'bedankt' voor je bezoek?
Zeker een mooi woord Jolan! Het heeft iets verwachtingvols in zich...
BeantwoordenVerwijderenX
Ja - waarom? Werkelijke aandacht voor de ander is de kiem waaruit een mens geboren wordt.
BeantwoordenVerwijderen