Pardoes

13 jaar lang was zij mijn beste vriend, mijn maatje door dik en dun...waar ik was, was zij.
Altijd waakzaam en alert, we begrepen elkaar woordloos. Hoewel ik heel verdrietig ben kijk ik dankbaar terug op een mooie lange tijd samen. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik haar voor het eerst zag. Ze was een week of twee oud, oogjes net open en met 8 weken namen we haar mee naar huis. Wat een feest!

Een pup opvoeden kost veel tijd en is intensief,  zeker als het een leergierige en slimme hond is.
Alle moeite en tijd werden ruimschoots beloond. Ze werd een vrolijke, speelse en vooral erg lieve hond. Met andere  honden had ze niet zoveel, ze was helemaal gericht op het gezin, op mij.

Het blijft voor mij bijzonder om te ervaren hoe je een zo’n sterke band op kunt bouwen met een hond, hoe je deel van elkaars leven wordt voor een tijd. Altijd het volste vertrouwen in mij, altijd blij als ik weer thuis kom....kwispelend, springend en blaffend...
In de avond in diepe rust aan mijn voeten, af en toe een oogje open om te kijken of ik er nog wel ben.

Geen lange wandelingen meer,  geen tikkende hondenpootjes meer op de vloer, geen waakzaam geblaf meer, geen snuit meer die tegen mijn been aan duwt...

Nee, het valt niet mee om te wennen aan de stilte die ze achterlaat...

Dag lieve Pardoes, ik ga je enorm missen




*