Observatie

Onze dorpsapotheek is verhuisd naar een hypermodern „alles-onder-een-dak” centrum ergens ver weg van het dorp. Het ligt nu verstopt tussen weiland en bos en je hebt bijna een tomtom nodig om het te vinden. Eenmaal gevonden kom ik terecht in een gebouw dat nog lang niet klaar is, er wordt nog stevig geklust...bouwvakkers lopen in en uit en de automatische deuren blijven open en dicht gaan...kou en blubber op de vloeren.
Je moet een nummertje trekken, net als bij de slager. Er hangt alleen niet zo’n nummertjes-apparaat maar ergens achter een pilaar staat een monitor en daarnaast ligt een muis.
Een briefje zegt dat ik op de linker muisknop moet drukken om mijn nummertje te krijgen.
Voordat ik dat allemaal gevonden had liep ik al 3 rondes achter...
Aan de pilaar was nog een briefje geplakt met de mededeling dat er zieken zijn en de wachttijden daardoor kunnen oplopen.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee....

Een rijtje wachtkamerstoeltjes staan klaar en ik neem plaats naast 2 dames. De ene is rond de 30 en de ander midden 40 schat ik.  Natte jassen, rokken, make-up-loos en huidkleurige pantybenen in zwarte platte laarzen.
„Wat een weer he?” „Ja, het wil maar geen winter worden he?”
„Die regen is toch vreselijk he?” „Ja, zeg dat wel, we hebben het zonnetje zo hard nodig!”
„Jan heeft me even met de auto naar hier gebracht, hij zit buiten te wachten”.
„Mensen worden depressief van dit weer, het kan beter -10 zijn met een zonnetje”
„Ja, zeg dat wel!”

Ik denk: waarom voeren mensen in hemelsnaam dit soort gesprekken met elkaar?
Het meisje achter de balie roept mijn nummer....