zondag 13 september 2009

een gesprek

ik woon aan de rand van een begraafplaats en daarmee heb ik erg rustige buren.
het is een saaie keurig nette begraafplaats met veel bomen en groen, bankjes waar je op kan zitten als je moe bent of overmand wordt door verdriet...
als ik er in de schemer langs loop dan zie ik altijd heel veel lichtjes branden, ontroerend en geruststellend tegelijkertijd.

het is een grote begraafplaats en hij dijt nog steeds uit,
ik denk dat de dood veel ruimte nodig heeft.
rouw heeft ook veel ruimte en tijd nodig...

en zo sprak ik een man:
"ik kom hier elke dag om voor mijn vrouw te zorgen"
hij veegt de dennenaalden en blaadjes van de grote marmeren deksteen,
poetst hem weer glanzend met een meegebracht vochtig doekje,
schikt de bloemen
en dat doet hij al jaren...
hij mist haar


(en ik dacht: hij zal de hemel prijzen als hij weer naast haar ligt)




2 opmerkingen:

  1. Wat een prachtige blog heb je! Ik volg niet veel blogs, maar de jouwe is de moeite waard.

    Rouw is een raar iets. Van het bestuderen van de TAO leerde ik ooit dat rouw onnodig is. De situatie nu is even goed als de situatie voor het verlies. Ik kon me daar niet echt iets bij voorstellen. Toch zit er wel iets in. Het was toen goed, het is nu goed. Ik geloof niet in iets hier na. Dus rouw is alleen de moeite waard als de rouw in zichzelf iets voor je betekent. Voor de dode betekent het niets.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dank je wel voor het compliment en fijn dat je hier komt kijken en lezen!

    ik heb bewondering voor "TAO-mensen", vind het knap zoals ze in het Nu staan.
    ik kan het ook...nou ja, soms dan ;-)
    ja, rouw is een raar iets...

    BeantwoordenVerwijderen

Fijn dat je de moeite hebt genomen om een reactie achter te laten!